Twoja artystyczna dusza przejawia się głównie w muzyce?Tak, ale uwalnia się ona też w teatrze czy podejściu do życia, bo żyję z głową z chmurach, a w pokoju mam artystyczny nieład. Tak mam od dzieciństwa i tego chyba nie da się zwalczyć. Jak zaczęła się Twoja przygoda z muzyką? Śpiewałam już od przedszkola. Występowałam w MOK już na przeglądzie piosenki dziecięcej wraz z innymi przedszkolakami, ale wykonywałam także solówki. Rodzice widząc moje zainteresowanie, zapisali mnie do świdnickiego ogniska muzycznego, do pana Dariusza Szymury, na „klawisze”. Tam pan Dariusz dostrzegł, że mam większy talent i chęć do śpiewania oraz występowania na scenie, niż do grania. I właściwie od wtedy zaczęłam jeździć na różnego rodzaju festiwale. Gdy byłam mała, to pamiętam, że chodziłam też do pana Dariusza Tokarzewskiego na lekcje śpiewu. Po ukończeniu ogniska związałam się bardziej na kilka lat z Miejskim Ośrodkiem Kultury, gdzie współpracowałam z panem Robertem Doroszem. Uczyłam się też indywidualnie śpiewu u pana Borysa Somerschafa w Lublinie. A w styczniu ubiegłego roku zaczęłam sama sobie grać, śpiewać, komponować. Można więc powiedzieć, że Twoim rozwojem muzycznym kierowały naprawdę znane w tej branży osoby. Tak, to prawda. Wiele też zawdzięczam panu Piotrowi Selimowi z Federacji Bardów i panu Markowi Andrzejewskiemu, który zaprosił mnie gościnnie do swojego koncertu urodzinowego. Wiem, że oni mnie bardzo wspierają i pomagają w rozwoju. Także pan Jan Kondrak, który co roku pomagał mi na świdnickich Warsztatach Piosenki Literackiej. Tak się w sumie zaczęło moje komponowanie, bo podczas tych warsztatów pisze się własną piosenkę. Pomagają w tym doświadczeni twórcy. Wtedy jedna piosenka powstawała raz na rok, a ja chciałam czegoś więcej. Od stycznia 2015 roku sama piszesz teksty. Komponujesz też muzykę, koncertujesz. Zgadza się. Pojechałam w lutym ubiegłego roku na festiwal do Ślesina i zdobyłam tam wyróżnienie. To było dla mnie duże przeżycie. Z jednej strony było to duże wyzwanie, a z drugiej strony – możliwość pokazania siebie i to mnie wzmocniło. Pierwszy koncert, na którym grałam swoją muzykę i musiałam stać ciągle na scenie i zagadywać do publiczności, odbył się w kwietniu na mojej uczelni w ramach Tygodnia Filologii Polskiej. Był to koncert w kameralnym gronie i tak to się zaczęło. Potem było dyktando organizowane przez nasz kierunek, na którym miałam mały koncercik. A takie poważne koncerty zaczęły się w lipcu na Festiwalu Folkowisko. Studiujesz, pracujesz nad własnymi utworami, dajesz koncerty. Skąd czerpiesz siłę do tego wszystkiego? Czy rodzina Cię wspiera? Rodzina to podstawa. Na pierwszym miejscu jest moja mama, bo ona zawsze mnie dopingowała i mobilizowała do działania. Kiedy przechodziłam młodzieńczy bunt i mówiłam, że nie chcę śpiewać, to ona mnie zachęcała, czasem nawet przyciskała, żebym nie rezygnowała i za to jej dzisiaj dziękuję. Moja młodsza siostra także bardzo mnie wspiera i z pierwszymi pomysłami piosenek przychodzę właśnie do niej. Mamy to szczęście, że w muzyce podoba nam się to samo i nie podoba nam się także to samo, dlatego dobrze dogadujemy się na tej płaszczyźnie. Mój tata jest niesamowity. Gdy go poproszę, to zawiezie mnie na koniec świata, tak że czuję, że też mnie wspiera. To jest wspaniałe, bo gdyby oni byli obojętni na to, co robię, albo jeszcze gorzej, gdyby byli przeciwni, to na pewno nie osiągnęłabym tego wszystkiego. Rodzina to pierwsze środowisko, z którym się stykamy i które nas kształtuje, dlatego tak istotne jest to, aby mieć dobre relacje. Czy uzdolnienia muzyczne są dziedziczne w waszej rodzinie? Zawsze się nad tym zastanawiamy. W naszej rodzinie nie ma silnych muzycznych tradycji, jednak nie jest też tak, że muzyka i teatr to coś zupełnie nam obcego. Moja mama jest uzdolniona muzycznie. Lubi chodzić na ambitne koncerty, na które mnie kiedyś często zabierała. Dziadek, czyli tata taty, słucha opery, zna wszystkie arie i myślę, że gdyby śpiewał, to mógłby nas zaskoczyć. Zaś babcia – mama mamy – śpiewała w wojskowym zespole, a jej mama, czyli moja prababcia, stworzyła na wsi amatorski zespół teatralny. Dlatego myślę, że ten artyzm jest w naszej rodzinie, ale nie jako zawód, raczej jako pasja. Mówisz, że mama zabierała Cię na koncerty, z siostrą dyskutujecie o muzyce. Co jest więc dla Ciebie inspiracją przy tworzeniu własnych utworów? Melodie, które tworzę, mają różne źródła, czasem pewnie nieuświadomione. Moje inspiracje muzyczne biorą się z muzyki przeróżnych twórców, których słucham, jednak oczywiście moim celem nie jest kopiowanie nikogo. To luźne inspiracje, poszukiwanie różnych ciekawych brzmień i emocji w muzyce. Bardzo lubię też irlandzkie i ludowe melodie, więc z nich też czerpię. Zaś jeśli chodzi o teksty, to inspiruje mnie po prostu życie, to, co się u mnie dzieje czy zdanie do przemyślenia, które gdzieś usłyszę. Co w Twoim odczuciu było przełomowym momentem tego, że zaczęłaś sama tworzyć piosenki? Pod koniec roku 2014 miałam bardzo trudne doświadczenia w życiu, które się nawarstwiły. Zadawałam sobie i Bogu pytania, dlaczego się coś takiego dzieje, dlaczego, skoro zaufałam komuś i zaufałam Bogu, coś mi się nie udało. Był taki moment, że wszystko mi nie wychodziło. Każdy konkurs kończył się porażką. Do tego dochodziły sprawy osobiste. Byłam w dole. I to był taki kopniak, który zmotywował mnie do tego, żebym wzięła się za siebie i coś zrobiła ze swoim życiem. Pomyślałam sobie, że nie musi mi ktoś grać, że mogę to robić sama. Wzięłam gitarę, która stała i obrastała kurzem i zawzięłam się, że będę sama sobie grała. To był taki przełom, że momentalnie napisałam kilka piosenek. I nagle po tym, posypała się lawina dobrych rzeczy. Moja wiara po tym, dzięki Bogu, nieco się wzmocniła i zrozumiałam, że – paradoksalnie – to właśnie te ciężkie chwile były źródłem tego dobra, które się wokół mnie ciągle rozwija. Rynek muzyczny nie jest łatwy, ale czy widzisz swoją przyszłość właśnie w tej branży? Czy może jednak postawisz na filologię polską? Filologia to zawsze jakieś wyjście awaryjne, ale szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie siebie gdzieś indziej niż w działalności kulturalnej. Marzę o tym, żeby związać się z muzyką i iść dalej w tym kierunku. Zdaję sobie sprawę, że bardzo trudno się wybić na polskim rynku, ale myślę, że jednak przebijam się z tą moją twórczością. Nawet jeśli nie będę w głównym nurcie, to jednak będę istniała w tym świecie muzycznym. Widzę to też wtedy, kiedy ludzie do mnie piszą, nawet uznani dziennikarze muzyczni, że to, co robię, jest dobre i ciekawe. Dużym atutem jest to, że są to moje autorskie teksty i że jest to trochę inne niż wszystko, co można usłyszeć w radiu. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem to w maju ukaże się Twoja pierwsza płyta, składająca się z 4 – 5 utworów. Mam taką nadzieję! Współpracuję z kolegą, który jeździ też ze mną na koncerty jako realizator dźwięku i u niego nagrywam swoje utwory. Jest to dla mnie komfort pracy, bo wszystkie uwagi, jakie mam, mogę mu śmiało powiedzieć. Więc kończymy nagrywać tę płytę, ale żeby ją wydać, trzeba też funduszy. Dlatego też czeka mnie jeszcze poszukiwanie sponsorów. Jeśli się uda, to będę chciała rozesłać ją w Polskę, do różnych stacji radiowych i wydawnictw. I może potem ktoś będzie chciał dalej promować moją twórczość… A gdzie będzie można Cię zobaczyć na żywo w najbliższym czasie? Zapraszam we wtorek, 19 kwietnia do kawiarni „No Logo” na KUL-u, gdzie będę występowała z autorskimi utworami podczas święta filologii polskiej. Dziękuję za rozmowę Magdalena Gładysz